JUJU
Burada okullar açılacakmış yakınlarda. Irmak, annesi ve babasıyla alışverişe gitti. Irmak'a giysiler, kitaplar, defterler; bana da bir hırkayla bir defter almışlar.
Türkçeyi öğrendim epeyce. Teslime de öğrendi biraz. Annemle babam çok az biliyorlar. Suriye'de annem ders çalıştırırdı bize. Buradaysa herkesin ne dediğini ben anlatıyorum ona. Geçen gün, torbadan mavi elbisesini çıkardı, yatağın kenarına otu-rup elbiseyi okşadı. Ağladı.
Annem Abşar, çok güzel bir kadın. Bütün anneler güzeldir ama benimki annem olmasa da güzel olurdu. Abşar, şelale demek.
Annem, terziydi. O mavi elbiseyi de kendisi dikmişti. “Anne, giysene bu elbiseyi.” dedim. Ağlamayı kesip yanağımı okşadı, elbiseyi katlayıp torbaya koydu. Torbayı da dolabın içine bıraktı.
Evdeki her şey gibi bu dolap da başkalarının. Bazen annemden gizli, dolabı açıp elbiseyi kokluyor, sonra yerine bırakıyorum. Suriye'deki evimiz gibi kokuyor o elbise.
Irmakların evine gitmeyi seviyorum. Orası da bizim evimiz gibi kokuyor çünkü. Ir-mak bana bakmadığı zaman gözlerimi kapatıp kendimi Suriye'deki evimizde hayal ediyorum. Annem dikiş dikiyor arka odada. Ben vişne ağacına çıkmışım. Ellerim mos-mor olmuş.
Teslime bağırıyor:
“Juju! Bana da ver!”
Elimdeki torbanın içine birkaç vişne koyup aşağı bırakıyorum. Teslime alıp yiyor onları. Yüzünü ekşite ekşite yiyor. Nenem sesleniyor pencereden: “Nasıl yiyorsunuz o ekşi şeyleri? Yeter, mideniz bozulacak.”
Annem sesleniyor:
“Bitirmeyin vişneleri! Reçel yapacağım onlardan!”
Vişneleri topluyorlar Fatma'nın annesiyle. Reçel yapıyorlar. Kavanoza parmağımı daldırıp yalıyorum. Tahta kaşıkla vuruyor elime annem:
“Bırak da soğusun iyice. Siz yiyeceksiniz zaten.”
O reçelden hiç yiyemedik. Onları da bırakıp geldik buraya. Her şeyimizi orada bırakıp geldik.
Irmak, aldığı hırkayla defteri vermek için çağırmıştı beni. Kahvaltı yapıyorlardı.
“Gel Juju, kahvaltı yapalım.”
Vişne reçeli tabağını koydu masaya.
Az kalsın ağlayacaktım ama ağlamadım.
Bizim vişne reçellerimizi kim yiyecek?
