Türkiye Büyük Millet Meclisi kuruluşundan dokuz ay sonra yazılı bir anayasa yayımladı. Türkiye Büyük Millet Meclisi, Anayasa, yürütme ve yasama organlarında toplanıncaya kadar yürürlüğe girecek, devletin işlerini kanun ve kararlar yardımıyla yürütür. Anayasanın kabulü ile bu durum hukuki bir nitelik kazandı.
21.01.1921 tarih ve 85 sayılı "Temel Kanun Teşkilatı" adıyla ve 1921 Anayasası'nın 24 maddesinden oluşan, milli egemenlik esasına dayalı olarak Türkiye hükümeti oluşturuldu.
1921 Anayasasının Özellikleri:
a) Anayasa, hükümet birliği ve parlamenter hükümet sistemi ilkesini yüceltti. Buna göre. Türkiye Hükümeti, Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından yönetilmektedir. Yürütme ve yasama yetkileri Meclisin elindedir.
b) Hükümet, Büyük Millet Meclisi Hükümetinin adını kabul eder ve onu doğrudan milletvekilleri arasından seçer. Bir hükümet başkanı var. Meclis Başkanı aynı zamanda Bakanlar Kuruluna başkanlık eder. Hükümet, Meclis adına hareket eder ve Meclisin sürekli denetimi altındadır.
c) Parlamenter sistemde olduğu gibi yasama ve yürütme yetkisini üstlenen Meclis faaliyetlerini durdurmadı. Meclis adına icra görevlerini yerine getirenler Meclis tarafından sürekli olarak gözden geçirilmelidir. Anayasanın kabul edilmesinden önce, Meclis tarafından kabul edilen Yasa, millet özgürlüğüne kavuşana kadar Meclisin sürekli olarak toplanacağı kuralını getirdi. 1921 Anayasası, bu prensibi farklı bir şekilde ifade ederek, Meclis seçimlerinin her iki yılda bir yapılacağı ve eski Meclisin yeni Meclis çağrılana kadar görevine devam edeceği kuralını koydu.
d) Bu Anayasanın bir diğer özelliği de yargı sisteminden bahsetmemesi, saltanat ve halifeliğin sorunlarını çözmemesidir. Halifeliğin Anayasası'nın kabulünden ve Saltanatın kurtuluşundan önce çıkarılan bir kanunla Türkiye, Büyük Millet Meclisinin hedeflerinden biri olarak kabul edilirken, bu kural 1921 Anayasası ile kayıtsız ve sınırsızdır, ülkede bu ifade edilmiştir. Bu çelişki kasıtlı ve gönüllü olarak yaratıldı. Evdeki şartlar elverdiğinde saltanat ve halifelik kaldırılacak ve bu çelişki çözülecektir.
Atatürk, güç birliği ilkelerinin ve Meclisin iktidarının sürdürülmesini yeni bir devletin kurulmasını güçlendirmenin ve gelecekte padişahtan kurtulmanın bir yolu olarak gördü; Hatta yetki birliği ilkesine göre olağanüstü yetkilere sahip bağımsızlık mahkemeleri kurdu ve yargının bile Meclise ait olduğunu savundu.
Ulusal Kurtuluşun sonlarına doğru, parlamenter yönetim sisteminin iktidar-muhalefet düalizmine dayalı bir parlamenter sistemin işleyişine yaklaştığı, Meclisin ikiye bölündüğü, Mustafa Kemalistlerinin Birinci grupta ve muhaliflerin İkinci grupta olduğu görüldü. Bu durumda, Bakanlar Konseyi, parlamenter sistemde çoğunluğa dayalı bir hükümet haline geldi. Kurtuluş Savaşı'nın sonlarına doğru Mustafa Kemal, parlamenter sisteme geçme çabalarına başladı.
Parlamenter hükümet sistemi, Ulusal Kurtuluş Savaşı'nın kararlı bir şekilde sürdürülmesini ve İstanbul'da Saltanatın devrilmesini destekleyen yasal çerçeve haline geldi.
